trochę jeszcze zaległej historii mi zostało... ostatnio skończyłam na świętach...
A potem jeszcze sporo się działo. Niestety okazało się, że Isa nie lubi dzieci. Z dnia na dzień było coraz gorzej - coraz bardziej się szarpała i szczekała. A ja, coraz bardziej zrozpaczona i załamana - szukałam rozwiązania u "fachowców". Pytałam co z tym zrobić, jak to zmienić. W swojej szkole, do której poszłyśmy w lutym usłyszałam, że to sprawa dla behawiorystów, że będzie to bardzo trudno zmienić, o ile w ogóle da się zmienić. No to udałam się do takich
Po kilku spotkaniach najpierw bez psa, a potem w końcu z psem, gdy chyba przy 5 spotkaniu dopiero behawiorystki na dworzu zobaczyły jak ona się zachowuje, to dopiero się przejęły, bo nie miały pojęcia, że to aż takie poważne.... To na pewno nie byłby dla mnie taki wielki problem, gdyby Isa była trochę lżejsza i mogłabym ją bez trudu taką rozszalałą utrzymać. No i kolejne spotkanie z bahawiorystkami miało przynieść odpowiedź na nasz problem. Dostałam wypracowanie.
Zawierało teoretycznie wszystko - początki rasy, predyspozycje rasy, po kroki postępowania. Było tam m.in., żeby podawać psu magnez, który zmniejszy jej nerwowość
Już wcześniej te same behawiorystki - jako sposób na jej niespodziewane wyskoki - zaproponowały kantar....
Widzicie?
No i nosiła Isa, nosiła też Redka...
A my wierzyłyśmy, że to faktycznie coś da i pomoże zmienić....
Teraz z perspektywy czasu, pozostaje mi jedynie żałować czasu, kasy i wiary w to, w co wtedy wierzyłam. A mianowicie, że da się całkowicie extremalnie pozytywnie wychować psa. Nie powiem, że kliker się Isie nie podobał, bo owszem, ale jako zabawa. Natomiast nijak te pozytywy miały się do nazego problemu.
Pamiętam jak rozmawiałam o tym z kimś i ta osoba zapytała mi się, czy nie brałam pod uwagę, żeby jednak ją oddać... z powrotem do p. Ani... bo wiecznie na moim osiedlu i gdziekolwiek przyjdzie mi ją zabrać, szarpać się i unikać dzieci? To się tak nie da...
Przemilczałam, nie potrafiłabym.. Nigdy nie zakładałam, że biorę i ewentualnie mogę oddać. To jest rzecz z gwarancją zwrotu. To jest zwierzę, które ja pokochałam i któe pokochało już mnie. Przywiązałyśmy się do siebie.
No i szukałam pomocy dalej. Trafiłam właściwie przez przypadek do kogoś. Przypadkiem była Redka, która do dzieci nie miała nic, ale za to szczekała na wszystkie psy. Jej behawiorystki też nie potrafiły pomóc. Zabrały moją siostrę na spacer z innym psem, żeby zobaczyła, że z inne owczarki też tak mają
Na forum owczarka polecali Dorotę Stawicką. Natomiast nikt tam nie polecał tych "zwykłych" szkół. No i tak tam trafiłyśmy
Do Dorplant.
Tam się teraz uczymy posłuszeństwa. Ale właśnie tam problem dzieci został dosłownie od ręki rozwiązany. Jak? Wystarczyło dać psu do zrozumienia, że tego się tolerować nie będzie. Już nie.
Porzuciłyśmy kantary, które od chwili ich założenia, nie przyniosły ŻADNYCH efektów. Założyliśmy Isie kolczatkę. najpierw był test, czy psychika Isy się nadaje. Przynajmniej sierść się jej na kufie nie przeciera..
Może i ci behawioryści, czy od stricte pozytywnych metod będą zaklinać "takie" metody, że kolczatka, że źle, że krzywda... Nie zgadzam się. To nie jest szkoła, w której bije się, czy wyrządza krzywdę psom. Nikt nikogo nie krzywdzi. Po prostu tam potrafią sobie poradzić z każdym psem, a na każdego psa i stopień zaawansowania jego problemów, są inne rozwiązania - i równie odpowiednio muszą być stopniowane.
Ja na początku też byłam przeciwko kolczatce, ale przekonałam się, że prawidłowo użyta czyni cuda. Poza tym, po tym jak wypróbowałam metody pozytywne, przekonałam się, że dla każdego psa większą przykrością, jest to, że się na niego wściekam, niż ułamek sekundy, gdy zaboli, a potem zaraz nagradzam za dobre zachowanie. I gdybym na kolczatkę dla Isy zgody nie wyraziła, to nie wyrzuciliby mnie za to ze szkoły, bo tam nie pasuje. To nie tak. Zresztą te dzieci to nie były na kolczatce naprawiane.
A ponadto wszystko muszę przyznać, że od kiedy tam chodzimy, to więź między mną a Isą na pewno się powiększyła.
Ci, którzy byli na zlocie, mieli okazję sami się przekonać jaki obecnie stosunek do dzieci ma Isa.
A ja nie wierzę już w żadnych behawiorystów itp. Nie wierzę w ludzi, którzy po kilku kursach nazywają się szkoleniowcami. Teraz wiem, że ogólna teoretyczna wiedza to nie wszystko. Dużo więcej da wiele lat pracy z psami. Najróżniejszymi psami, najróżniejszymi problemami. Tego tym ludziom brakuje, a drogie kursy tego w żaden sposób nie zastąpią.
[/scroll]
naprawdę dużo serca włożyłaś w ułożenie Isy i nie poszłaś na łatwiznę po poradzeniu oddania jej spowrotem! 
dużo i takie futrzaste... aaachhh szkoda, że już wyłysiała
naprawdę Isa miała szczęscie, że do Ciebie trafiła. Oby wszystkie pieski trafiały do takich ludzi 
brawo kari, nie każdego byłoby stać na coś takiego 
